Wat nu ?

Sinds mijn ontslag 3 maand geleden ben ik al heel druk in de weer geweest. Ik heb weer een hele resem selectie/interimkantoren afgelopen.. Blijkbaar besparen die selectiebureaus ook want ik moest al 2 maal naar Roeselare en ook al eens naar Gent omdat die nochtans bekende bedrijven geen kantoor in Brugge of Oostende hadden.  Mijn profiel heb ik ondertussen ook weer aangepast op verschillende sites (Jobat, Stepstone, VDAB).  Ik ben ook al weer een paar keer getest en daaruit blijkt dat ik toch wel een 'valabele' kandidate ben.  Ik stelde van in het begin vast dat er minder vacatures waren dan in het voorjaar.  Toen ik daar iets over opmerkte bij de VDAB werd dat eigenlijk een beetje geminimaliseerd.  Ik vond het dan wel zeer grappig dat er net de volgende dag in het nieuws werd gemeld dat er voor het 3de kwartaal helaas een 'nul groei' was vastgesteld.  Dat en de tegenvallende economische perspectieven en ook dat er op het einde van het jaar altijd al iets minder aanwervingen zijn, maken de zoektocht naar een nieuwe job moeilijker dan in het voorjaar.  In die 3 maand ben ik 3 keer bij een bedrijf op gesprek geweest.  De laatste keer mocht ik ook een 2e keer terug maar uiteindelijk werd voor een andere kandidate gekozen.  Jammer, want ik zag het eigenlijk wel zitten. Ik werd ook gescreend om een cursus 'management assistant' te volgen ingericht door Cevora en de VDAB.  Een cursus van 4 maand met daaraan gekoppeld een stage van 6 weken in een bedrijf aangesloten bij Cevora.  Helaas kwam ik niet in aanmerking : mijn Frans en Engels waren 'te goed ' ! Ik had gehoopt dat ik de cursus kon volgen en zo even een sollicitatiepauze kon nemen.  Weeral pech. En zo gaat de zoektocht naar een nieuwe job verder. Het is sinds de start van mijn loopbaan nog maar de 2e keer dat ik met de feestdagen geen job heb.  Een groot voordeel eigenlijk als je zoals ik de familiale feestelijkheden in goeie banen moet leiden.  Het is een ongelooflijke luxe voor mij om over een zee van tijd te beschikken om boodschappen te doen en alles in gereedheid te brengen voor het kerstdiner.  Toen ik bij de ferry werkte was de kerstperiode altijd heel druk. Schoolvakantie en dus meer passagiers, trips naar York of Hull met reisagenten en daar van de typisch Britse kerstsfeer genieten en zelf ook kerstshoppen, en niet te vergeten de organisatie van de nieuwjaarscruise.  Allemaal leuke herinneringen die maken dat ik van plan ben om in januari nog eens naar London te gaan.  Eindelijk nog eens een echte boekenwinkel verkennen.  Tenzij ik tegen dan al een job heb natuurlijk.  Je weet maar nooit.  Ondertussen schrijf ik af en toe al eens een lezersbrief naar de krant die ze dan prompt publiceren. Misschien is daar een nieuwe carrière voor mij weggelegd ? Moet ik eens over nadenken. Er staat sinds woensdag ook weer een jaartje extra op mijn teller en dat geeft ook te denken.  Maar eerst nog even het jaar afsluiten, gezellig met de familie, die steeds groter wordt, en lekker eten en natuurlijk ook een lekker glaasje.  Proost ! Op een voorspoedig maar nog onbekend 2012.

Mmmm chocolaatjes ........lekker

Na de dierenvoeding lekkers voor iedereen.  Zoals gezegd, ik zat er erg mee dat ik weer moest gaan solliciteren en verwachtte niet direct snel weer aan de slag te kunnen. De dag na mijn ontslag werd ik gecontacteerd door het selectiebureau dat mijn opvolgster had helpen zoeken, onder het mom dat ze op de website van de VDAB gezien hadden dat ik werkloos was.  Ze wisten al dat ik geen job meer had voor ik het zelf wist !  Maar goed, als zij me een nieuwe job konden bezorgen, voor mij niet gelaten.  Ik ontdekte al heel snel dat in vergelijking met mijn laatste sollicitatie ronde in 2004 veel minder bedrijven zelf de eerste selectie van kandidaten doen.  Het merendeel van de vacatures is via een interim/selectie bureau, al dan niet in house als het om grotere bedrijven gaat.  In 2004 was het al een vervelend probleem, maar nu was dat nog een graadje erger : dezelfde vacature, zonder vermelding van het bedrijf uiteraard, vind je meermaals terug via telkens een ander selectie bureau. Soms vind je 20 min of meer gepaste jobs, maar in werkelijkheid staan er een paar dubbel of driedubbel tussen en zijn het er veel minder. Als je dan solliciteert via het interim/selectiebureau moet je altijd langs gaan om je CV, dat ze vaak van te voren niet eens hebben gelezen, te overlopen en soms word je ook getest.  Allemaal geen probleem voor mij, ik wilde weer aan het werk en had daar veel voor over.  Maar als ik dan achteraf zelfs geen feedback krijg over de job waar ik mij voor aangemeld heb, en ook geen andere job voorstellen krijg, stel ik mij toch vragen. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen die maken dat je de moed niet opgeeft.  Maar goed, ik solliciteerde heel fanatiek en werd soms toch uitgenodigd op gesprek.  Een hele opluchting voor mij. Mijn geboortedatum was dus niet noodzakelijk een reden om mijn CV verticaal te klasseren.  Op de duur was ik, denk ik wel bij 20 interimkantoren ingeschreven.  En zo kwam ik bij de chocolaatjes terecht.  Ik kende het bedrijf en wist dat er in het niet zo verre verleden reorganisaties en ontslagen geweest waren en ook dat er geruchten over financiële problemen waren.  Het eerste gesprek met de personeelsverantwoordelijke verliep heel vlot en ik zag het heel erg zitten.  Omdat het bedrijf  in die periode gedurende 2 weken gesloten was voor collectief verlof, duurde het 3 weken vooraleer ik uitgenodigd werd voor een tweede gesprek met de sales manager erbij. Tussendoor solliciteerde ik verder en genoot van het mooie weer.  Ik zal nooit vergeten dat april 2011 een fantastische maand was en het in diezelfde periode heel slecht weer was in Spanje. Ook het tweede gesprek verliep vlot.  Nadien werd ik even voorgesteld aan het sales team, allemaal jonge mensen.  Een week later werd ik gebeld : ik was aangenomen om zo snel mogelijk te starten.  De dag na mijn verlof dus.  En met veel enthousiasme ging ik dus die 26e mei aan het werk bij mijn nieuwe jonge collega's.  Ze konden allemaal mijn dochter zijn en ik werd Mamamieke.  Vreemd genoeg, of niet, voelde ik me al heel snel thuis tussen al deze energieke jonge vrouwen.
Het voelde zoals de beginjaren bij de ferry.  En ondanks het feit dat ik nu weer zonder job zit, ben ik blij dat ik hen heb leren kennen.  Ik had het voor geen geld willen missen.  Ik leerde weer veel bij, er werd hard gewerkt maar ook vaak gelachen en regelmatig deden de dames wel iets samen buiten het werk en ze waren zo lief mij, het 'oudje' (ik heb ongeveer de leeftijd van hun ouders), daar van in het begin bij uit te nodigen.  Ik vind het dus jammer ja, dat ik er na 4 maand niet meer bij ben.  Ik vond het nog erger voor hen, want zij hadden hard gewerkt om het bedrijf drijvende te houden en nu werd het overgenomen en zou alles veranderen.  Ik was ook niet de enige die ontslagen werd, en sommigen kregen een andere functie. Van overnames kan ik wel meepraten helaas. Tot daar het chocolade verhaal.  En nu ?  Ja weer op zoek hé.

Bij de beestjes

Na het vakantiepark bleef ik niet bij de pakken zitten.  Niet dat ik niets om handen had. In 2004 werd mijn moeder 2 maal opgenomen in het ziekenhuis.  De eerste keer gedurende een 4 tal weken in het voorjaar met een longontsteking.  Ik was toen net aan het werk in het vakantiepark. Een nieuwe werkgever heeft er ook het raden naar of het een éénmalig fenomeen is dat je vanop het werk met behandelende artsen telefoneert en soms op korte termijn een vrije dag neemt of iets vroeger naar huis moet.  Voor mij ook wel moeilijk omdat ik zelf zelden ziek ben en het dus niet gewend ben om verlof te moeten vragen door onvoorziene omstandigheden.  Toen mijn moeder daarna terug thuis was, voelde ze zich nog steeds niet optimaal en een maandje later werd ze weer opgenomen in het ziekenhuis.  Dit keer verbleef ze er ongeveer 3 maand.  Ik was dan nog in het vakantiepark maar het lukte wonderwel om toch alles te combineren.  Toen mijn moeder weer naar huis mocht, viel dat zo ongeveer samen met mijn ontslag en had ik dus tijd om in afwachting van dagelijkse huishoudhulp van "Familiehulp" echte familiehulp te bieden.  Dus ging ik dagelijks koken en deed al de andere gewone dagelijkse huishoudtaken voor haar.  Poetsen moest ik niet doen want daar had ze al iemand voor.  Om maar te zeggen dat ik me niet hoefde te vervelen.  M'n dagen waren gevuld met huishoudelijk werk bij mijn moeder, solliciteren en sporten. Thuis was er ook nog wel wat te doen want we hadden ook nog 2 schoolgaande tienerzonen in huis. Ik stond er natuurlijk ook niet alleen voor thuis.  Mijn wederhelft nam, en neemt nu ook nog, heel wat taken op zich.  Zoals gezegd liet ik er echter geen gras over groeien en zocht gelijk een andere job.  Dit keer ging ik bewust op zoek naar een job zonder verantwoordelijkheid over anderen.  Na het hotel en het vakantiepark had ik dat wel gehad.  Bij de ferry was ik in die functie gegroeid en ik was dan wel in naam verantwoordelijk voor de reservatiedienst, maar zo voelde het niet.  Dat waren allemaal gemotiveerde collega's met elk hun eigen sterke punten, een echt team.  En zo kwam ik terecht in een compleet andere sector : de veevoeding.  Ik vond een job als administratief bediende in een KMO die voedingssupplementen voor de veevoeding produceert.  Die functietitel dekte wel een iets ruimere lading.  Ik deed er een beetje van alles : van telefoon opnemen, bestellingen noteren, facturatie, aankoopbestellingen, boodschappen doen, koffie zetten, beurs organiseren, reizen boeken, foldertjes vertalen tot... Het was wel even aanpassen qua werkomgeving en zeker qua klanten.  Ik mag dan al een West-Vlaamse zijn,  sommige boeren waren zelfs voor mij moeilijk te verstaan.  Ik werd er gelijk in gegooid want toen ik 2 weken in dienst was, ging mijn ene collega 2 weken in verlof, de andere had een nieuwe job en haar opvolgster werd pas een maand later verwacht en een derde werkte halftijds.  Zodoende gebeurde het dat ik het dan maar alleen moest zien te redden.  En dat lukte nog ook ! Op korte tijd leerde ik heel veel bij.  Al bij al was het een leuke job in een leuke omgeving met leuke collega's die wel regelmatig wisselden.  Na iets meer dan zes jaar werd ik dan eind februari zelf ook ingewisseld.  Onvermijdelijk dacht ik achteraf, maar ik had het niet zien aankomen; meer wil ik daar op heden niet over kwijt.  Misschien kan ik ooit eens m'n memoires schrijven, voor mezelf dan, want wie is nu geïnteresseerd in mijn leven, en kan ik er tegen die tijd al objectiever op terugkijken.  Nog maar net ontslagen ging ik al op zoek naar een "nieuwe uitdaging", de moed in mijn schoenen.  Welk bedrijf wil begot nog iemand van 54 ? Na mijn ontslag liep ik ook niet over van zelfvertrouwen.  Ik was me er op dat moment heel pijnlijk van bewust dat ik niet bepaald veel mensenkennis heb, om niet te zeggen erg naïef kan zijn.  Maar goed, het ging makkelijker dan verwacht.  Ik had mezelf 4 maand gegeven en in minder dan 3 maand was het rond.  Ik ging eerst nog op reis naar Italië, dat was al zo gepland, en daags na de terugreis begon ik bij de mmmm...chocolaatjes.

Het vakantiepark

Vakantiepark, ja maar toch geen vakantie.  Eventjes wel.  Na mijn korte maar krachtige kennismaking met een minder open werksfeer dan ik gewoon was, zag ik het even voor bekeken.  Een tijdje niet solliciteren en gewoon thuis wat orde op zaken stellen.  Een paar maand was dat wel uit te houden.  Een goede vriendin, was ook net werkloos geworden.  Wij dus samen 2 keer per week naar de fitness.  Soms ging ik dan nog eens alleen. Veel gelezen ook.  Webleren via de vdab.  Lekker lui eigenlijk, maar stilzitten is mijn ding niet en te lang moest ik nu ook weer niet wachten om weer aan het werk te gaan dus in november na 2 maandjes afkicken weer op zoek.  Tot de kerstvakantie leverde dat niet veel op.  Wel werd ik op 23 december gebeld om op 24 december een interim als telefoniste voor 1 dag te doen.  Voordien en nadien heb ik in die periode niets aangeboden gekregen.  Daar heb ik dus vriendelijk voor bedankt.  Ik had die dag wel wat anders te doen, koken voor het familiediner om maar iets te noemen.   Voorjaar 2004 vond ik een job als reservatieveranwoordelijke bij een vakantiepark in de buurt.  Allemaal jonge medewerksters, voor mij geen probleem, ware het niet dat het hen aan enthousiasme ontbrak.  Al snel bleek ook dit niet de job van mijn leven.  Maar het was en is nog steeds moeilijk concurreren met die eerste 20 jaar bij NSF. Ik hield het toch uit tot aan het einde van m'n proefperiode, een mens mag niet te snel zijn met zijn oordeel, maar toen bleek voor allebei het water te diep.  Later werd het bedrijf ook overgenomen en ik veronderstel dat er sindsdien ook geen reservatiedienst meer is, dus het zat er dan toch aan te komen.  Op naar iets anders.  En weer had ik de hele zomer gewerkt.  Gelukkig voor mij was het dit keer niet zo'n superzomer, maar misschien had ik er dan zelf wel eerder een punt achter gezet.  Hoewel, ik ben niet zo iemand die het zomaar opgeeft.  En dus, ik in september 2004 weer aan het solliciteren.  Maar weer lukte het.  Dit keer in een compleet andere sector : dierenvoeding en dat in ee tijd van gesneden brood en veeartsen die coureurs van "middeltjes" voorzien : lachen geblazen.  Telkens moest ik het uitleggen : nee, van wespen zat er niets in ons assortiment.  En dit keer overleefde ik de proefperiode, of was dat maar schijn ?

De wet Renault en een nieuwe job

De wet Renault : wat kan ik daarover zeggen ? Na de plotse sluiting van de Renault fabriek in Vilvoorde werd beslist dat er een wet moest komen om te voorkomen dat grote bedrijven van de ene dag op de andere hun deuren konden sluiten of een groot aantal van z'n medewerkers tegelijk ontslaan . Omdat dat laatste bij het bedrijf waar ik werkte het geval was, moest er een vastgelegde procedure gevolgd worden vooraleer de  ontslagen definitief werden.  De procedure is als volgt : eerst wordt de intentie om x aantal mensen te ontslaan aangekondigd, daarna overleggen werkgever en vakbonden in de ondernemingsraad verder over hoeveel, en wie en de verbrekingsvergoeding.  Het is de bedoeling om tijdens het overleg na te gaan of het aantal ontslagen kan beperkt worden. Mooi opzet maar helaas was de praktijk anders : ik suggereerde dat er misschien collega's waren die 4/5 wilden werken en als er 5 zijn die dat willen is er dus 1 ontslag minder.  In  een bedrijf waar ook in het weekend gewerkt heeft, heeft deeltijds werk een veel kleinere impact op de continuïteit. Helaas bleek het zo niet te werken. Ik denk dat er meer over centen werd gepraat, ook belangrijk, dan over aantallen.  De procedure bepaalt ook dat pas als alles rond is, de namen bekendgemaakt worden van de medewerkers die ontslagen worden.  In mijn geval waren er zo 2 ontslagrondes in een periode van 8 maanden en duurde het telkens 4 maand vooraleer bekend was wie mocht blijven en wie niet.  Leuk is anders.  Zelf wist ik dat ik de tweede ronde niet zou overleven.  In zekere zin was dat een opluchting, maar na 25 jaar een nieuwe job zoeken was, op z'n zachtst uitgedrukt, wel een beetje een opgave.  Ik was toen ook al 46.  Het lukte wonderwel.  Nog voor ik werkloos werd, vond ik iets nieuws.  Ik had natuurlijk wel wat tijd,: de intentie tot ontslag was eind november en eind februari hadden we zekerheid.  De ontslagen gingen pas op 1 mei in (ironisch genoeg de dag van de arbeid).  Ik startte half juni in m'n nieuwe job, aan een merkelijk lager loon, maar toch, ik zag het wel zitten.  Helaas kwam ik daar met m'n beide voetjes op de grond.  Mijn nieuwe werkgever had veel minder vertrouwen in mijn verstandelijke capaciteiten dan de vorige en waar ik een grote mate van zelfstandigheid gewoon was, werd ik nu continu op de vingers gekeken en niet verondersteld verder te denken dan m'n neus lang was (mensen die me kennen weten dat ik een klein neusje heb - dus ..).  Maar goed, weer iets bijgeleerd en na 3 maanden op naar iets nieuws.  Op dat moment leek het me een goed idee om even afstand te nemen en een paar maand op mijn lauweren te rusten.  Niet één keer heeft de VDAB mij toen gecontacteerd,  misschien omdat ik toen nog geen uitkering kreeg omdat ik nog in vooropzeg was.  Ik heb mezelf die eerste job na mijn ontslag heel erg beklaagd.  Voor wie het zich niet meer herinnert : 2003 was een fantastische zomer en ik heb dus die hele zomer gewerkt, terwijl ik lekker aan het strand had kunnen liggen.  Maar "C'est la vie", of had ik dat al gezegd ?

The beginning

How did it al start ? Once upon a time....It sounds like the start of a fairytale and in a way it was.  Having obtained a bachelor degree in tourism (what's in a name ?), I found a temporary secretarial job in a Casino in December 1977.  A couple of months later in March 1978, the company I had worked for the previous summer as a trainee, contacted me and offered me a job. I didn' have to think about it.   It was a 'young' company.  The Belgian branch was founded 5 years earlier and all my colleagues were in their early twenties like myself.  My boss was only 31. At the time, it being my 2nd job only, I didn't really think about it, but I couldn't have found a better working environment for myself.  The sprit of the 60ties, 1968 being a very special year, definitely determined the atmosphere of my workplace.  I was not aware of it back then as I was only 11 years in 1968 and just a child.  Business was booming, everybody worked with a lot of enthusiasm, and the management was always looking for ways to improve things.  All the years that I worked there, the company kept expanding. The international contacts with customers all over Europe and our colleagues in the Netherlands and UK, that became friends over the years, made it a bit exotic to  work there.  It was only after the takeover 20 years later that I fully realised that the corporate culture is not only a determinating factor for the atmosphere in the work environment but also for the type of people working there. A company that allows its employees to use and further develop their talents and allows them to participate can only benefit from this.  When asked about the things that are important for me in a job, I always reply that obviously the job content is important but also the company culture. I have to feel that my working there has an impact.  I always get a lot of nods with this remark. But for me it is difficult to get a feeling of the company culture in a job interview. Noboby would say that the company they work for has poor communication internally aswell as externally, or isn't open to new ideas, doesn"t value input from its coworkers or doesn"t see flexibility of the organization as an asset . I know from experience that I could not thrive in a strict "stick to the rules and do as you're told and don't think about things that do not concern you" type of  organization.  It is also very important to have the right person in the right spot. But most reorganizations don"t take this obvouis statement into account. It was this type of major reorganization that forced me to find a new job after 25 years. To be honest, after the takeover in 1997 it was a different company anyway and already I felt out of place. So in 2003 I had to start a new career, a new "challenge", as people usually call it when they want to put it nicely.  And I admit, it sounds good.  Or doesn't it ?

Finally

Finally.  It was bound to happen sometime.  I have a lot of spare time for it now. I've no idea who will want to read this, but I've always wanted to write. I started thinking about writing a blog about 8 months ago. I had just lost my job at 54 and was wondering "What's next ? ".  "Nobobody will want me" I thought, "I'm much too old".  In the press they may say the prospects are good for the economy and the minister of employment is always saying things are getting better, but I'm no fool.  So I was expecting a long calvary of going to recruitment and temp agencies, being tested (psychologically and otherwise), and having in-depth conversations trying to bare my soul.
Being fired never is a good experience. Not even if your dismissal is the result of a reorganization and it doesn't matter how well you performed or how good you were at your job.  I know I am not the first person to get fired, nor will I be the last and so it seems trivial.   The first time I was fired, my dismissal was just 1 out of about 40 at the same time. The company I worked for merged with, or rather was swallowed by a much bigger company.  After the takeover the whole of my department had to go, and me and my dear colleagues, friends I had been working with for ages, all had to leave.  I myself had worked there for 25 years. We all received a nice amount of redundancy pay but still, it felt as if I had done something wrong, that I had somehow failed.  But, as they say : "C'est la vie", and I looked for and found a new job but I lost it again 3 months later.   I guess That"s how it 'll be this time round (finfing a job I mean, not losing it again), although my partner doesn't seem to mind that he's not woken by an alarm going off in the early morning. He thinks it's perfect to have me round the house for a change. I am not sure however, how long this will last, but untill I start to get on his nerves, at least someone is happy with my altered work status and it does give me the time to blog.  But maybe I shouldn't spend my time behind a keyboard and perhaps taking up jogging or swimming is a better option ?

Hoe het begon

Hoe begon dit eigenlijk ? Heel lang geleden....Het lijkt wel een sprookje en zo begon het ook.  Met een graduaat toerisme (what's in a name ?) op zak, kon ik eind 1977 eerst een paar maand aan de slag als secretariaatsmedewerker in een Casino.  Kort daarna, begin 1978, had het bedrijf waar ik in de zomer daarvoor stage liep een vacature.  Ik twijfelde niet.  Het was een jong bedrijf.  De vestiging in België was pas 5 jaar eerder opgericht en alle collega's waren jonge twintigers zoals ikzelf.  Mijn 'baas' was een jonge dertiger.  Op het moment zelf stond ik er niet bij stil dat ik met m'n gat in de boter gevallen was.  Ik was zelf amper 11 jaar in 1968, en dus nog een kind, maar de sfeer van '68 was zeker aanwezig in het bedrijf.  Er was een open sfeer, iedereen werkte met enthousiasme, het bedrijf was in volle groei en de contacten met collega's in Nederland en Groot-Brittannië zorgden naast de internationale klantencontacten voor een beetje een exotische sfeer.  Pas 20 jaar later, na een fusie, besefte ik dat een bedrijfscultuur niet alleen bepalend is voor de werkatmosfeer in een bedrijf maar ook voor de mensen die er werken.  Bij dit bedrijf werden de kwaliteiten die iemand had ten volle uitgespeeld.  Iedereen wist waar het bedrijf voor stond, en kreeg ook de ruimte en het vertrouwen om binnen de organisatie een persoonlijke inbreng te hebben.  Als ik nu tijdens een sollicitatiegesprek op de vraag wat voor mij belangrijk is in een job, antwoord dat naast de jobinhoud ook de bedrijfscultuur voor mij belangrijk is, wordt altijd instemmend geknikt.  Niets is echter zo moeilijk te bepalen.  Geen enkele personeelsverantwoordelijke zal zeggen dat er in zijn of haar bedrijf geen open sfeer is,  dat de commucatie stroef verloopt, of dat er weinig flexibiliteit is en een strikte hiërarchie.  Uit ervaring weet ik dat het voor een  bedrijf loont als je je medewerkers, en ik gebruik bewust niet het woord werknemers, laat meedenken en hen de ruimte geeft om hun talenten te ontwikkelen.  Het is gesneden brood  : "De juiste persoon op de juiste plaats", waar helaas vaak geen rekening mee gehouden wordt bij de vele reorganisties die dagelijks in de pers komen.  En het was ook zo'n reorganisatie die mij na 25 jaar weer op de arbeidsmarkt deed belanden.  Na een fusie in 1997 leverde het andere bedrijf de nieuwe directie en werd alles anders.  De afdeling waar ik verantwoordelijk voor was, werd opgedoekt en na een collectief ontslag in 2003, dat voor velen pijnlijk lang aansleepte met dank aan Renault, konden m'n collega's en ikzelf op zoek "naar een nieuwe uitdaging".  Het klinkt mooi, maar is het dat ook ?

Het is zover

Het is zover.  Ooit moest het er eens van komen.  Nu heb ik er de tijd voor.  Geen idee wie het zal interesseren om wat dan ook van mij te lezen, maar schrijven heb ik altijd  al willen doen.  Zo'n 8 maand terug was ik het al aan het overwegen.  Job kwijt en 54, wat nu ?  "Niemand die mij nog wil" dacht ik, "ik ben veel te oud".  Goed nieuws berichten van de VDAB en ministers van tewerkstelling ten spijt, verwachtte ik mij aan een lastig traject van interim bureaus, testjes allerlei, psychologische en andere, en diepgravende sollicitatiegesprekken om mijn ziel bloot te leggen.

Ontslagen worden, het is nooit leuk. Ook niet als je ontslag het gevolg is van een reorganisatie waarbij het niet uitmaakt hoe goed je je werk deed.  Ik weet het, ik ben niet de eerste en zal ook zeker niet de laatste zijn die ontslagen wordt.  De eerste keer (dat ik ontslagen werd, bedoel ik), was zo'n collectief ontslag.  Na een fusie werd de hele afdeling opgedoekt en mochten mijn lieve collega's en ikzelf vertrekken.  De meesten met heel wat jaren in het bedrijf op de teller, in mijn geval 25 jaar, en met een mooie verbrekingsvergoeding.  En toch had ik het gevoel dat ik iets fout gedaan had, niet goed genoeg was.  Maar, "C'est la vie", en ik zocht en vond een andere job.  En zo zal het nu ook wel weer gaan, hoop ik, al vindt mijn huisgenoot het niet zo erg dat de wekker hem 's ochtends niet meer uit zijn slaap haalt.  Hij vindt het namelijk prima dat ik thuis ben, al vraag ik mij wel af hoelang dat zal duren.  Maar tot die tijd is er toch één iemand gelukkig met mijn gewijzigde werksituatie en kan ik nu eindelijk ook eens bloggen.  Alhoewel, misschien zou ik beter wat gaan sporten ?