De wet Renault en een nieuwe job

De wet Renault : wat kan ik daarover zeggen ? Na de plotse sluiting van de Renault fabriek in Vilvoorde werd beslist dat er een wet moest komen om te voorkomen dat grote bedrijven van de ene dag op de andere hun deuren konden sluiten of een groot aantal van z'n medewerkers tegelijk ontslaan . Omdat dat laatste bij het bedrijf waar ik werkte het geval was, moest er een vastgelegde procedure gevolgd worden vooraleer de  ontslagen definitief werden.  De procedure is als volgt : eerst wordt de intentie om x aantal mensen te ontslaan aangekondigd, daarna overleggen werkgever en vakbonden in de ondernemingsraad verder over hoeveel, en wie en de verbrekingsvergoeding.  Het is de bedoeling om tijdens het overleg na te gaan of het aantal ontslagen kan beperkt worden. Mooi opzet maar helaas was de praktijk anders : ik suggereerde dat er misschien collega's waren die 4/5 wilden werken en als er 5 zijn die dat willen is er dus 1 ontslag minder.  In  een bedrijf waar ook in het weekend gewerkt heeft, heeft deeltijds werk een veel kleinere impact op de continuïteit. Helaas bleek het zo niet te werken. Ik denk dat er meer over centen werd gepraat, ook belangrijk, dan over aantallen.  De procedure bepaalt ook dat pas als alles rond is, de namen bekendgemaakt worden van de medewerkers die ontslagen worden.  In mijn geval waren er zo 2 ontslagrondes in een periode van 8 maanden en duurde het telkens 4 maand vooraleer bekend was wie mocht blijven en wie niet.  Leuk is anders.  Zelf wist ik dat ik de tweede ronde niet zou overleven.  In zekere zin was dat een opluchting, maar na 25 jaar een nieuwe job zoeken was, op z'n zachtst uitgedrukt, wel een beetje een opgave.  Ik was toen ook al 46.  Het lukte wonderwel.  Nog voor ik werkloos werd, vond ik iets nieuws.  Ik had natuurlijk wel wat tijd,: de intentie tot ontslag was eind november en eind februari hadden we zekerheid.  De ontslagen gingen pas op 1 mei in (ironisch genoeg de dag van de arbeid).  Ik startte half juni in m'n nieuwe job, aan een merkelijk lager loon, maar toch, ik zag het wel zitten.  Helaas kwam ik daar met m'n beide voetjes op de grond.  Mijn nieuwe werkgever had veel minder vertrouwen in mijn verstandelijke capaciteiten dan de vorige en waar ik een grote mate van zelfstandigheid gewoon was, werd ik nu continu op de vingers gekeken en niet verondersteld verder te denken dan m'n neus lang was (mensen die me kennen weten dat ik een klein neusje heb - dus ..).  Maar goed, weer iets bijgeleerd en na 3 maanden op naar iets nieuws.  Op dat moment leek het me een goed idee om even afstand te nemen en een paar maand op mijn lauweren te rusten.  Niet één keer heeft de VDAB mij toen gecontacteerd,  misschien omdat ik toen nog geen uitkering kreeg omdat ik nog in vooropzeg was.  Ik heb mezelf die eerste job na mijn ontslag heel erg beklaagd.  Voor wie het zich niet meer herinnert : 2003 was een fantastische zomer en ik heb dus die hele zomer gewerkt, terwijl ik lekker aan het strand had kunnen liggen.  Maar "C'est la vie", of had ik dat al gezegd ?