Het is zover. Ooit moest het er eens van komen. Nu heb ik er de tijd voor. Geen idee wie het zal interesseren om wat dan ook van mij te lezen, maar schrijven heb ik altijd al willen doen. Zo'n 8 maand terug was ik het al aan het overwegen. Job kwijt en 54, wat nu ? "Niemand die mij nog wil" dacht ik, "ik ben veel te oud". Goed nieuws berichten van de VDAB en ministers van tewerkstelling ten spijt, verwachtte ik mij aan een lastig traject van interim bureaus, testjes allerlei, psychologische en andere, en diepgravende sollicitatiegesprekken om mijn ziel bloot te leggen.
Ontslagen worden, het is nooit leuk. Ook niet als je ontslag het gevolg is van een reorganisatie waarbij het niet uitmaakt hoe goed je je werk deed. Ik weet het, ik ben niet de eerste en zal ook zeker niet de laatste zijn die ontslagen wordt. De eerste keer (dat ik ontslagen werd, bedoel ik), was zo'n collectief ontslag. Na een fusie werd de hele afdeling opgedoekt en mochten mijn lieve collega's en ikzelf vertrekken. De meesten met heel wat jaren in het bedrijf op de teller, in mijn geval 25 jaar, en met een mooie verbrekingsvergoeding. En toch had ik het gevoel dat ik iets fout gedaan had, niet goed genoeg was. Maar, "C'est la vie", en ik zocht en vond een andere job. En zo zal het nu ook wel weer gaan, hoop ik, al vindt mijn huisgenoot het niet zo erg dat de wekker hem 's ochtends niet meer uit zijn slaap haalt. Hij vindt het namelijk prima dat ik thuis ben, al vraag ik mij wel af hoelang dat zal duren. Maar tot die tijd is er toch één iemand gelukkig met mijn gewijzigde werksituatie en kan ik nu eindelijk ook eens bloggen. Alhoewel, misschien zou ik beter wat gaan sporten ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten