De wet Renault en een nieuwe job

De wet Renault : wat kan ik daarover zeggen ? Na de plotse sluiting van de Renault fabriek in Vilvoorde werd beslist dat er een wet moest komen om te voorkomen dat grote bedrijven van de ene dag op de andere hun deuren konden sluiten of een groot aantal van z'n medewerkers tegelijk ontslaan . Omdat dat laatste bij het bedrijf waar ik werkte het geval was, moest er een vastgelegde procedure gevolgd worden vooraleer de  ontslagen definitief werden.  De procedure is als volgt : eerst wordt de intentie om x aantal mensen te ontslaan aangekondigd, daarna overleggen werkgever en vakbonden in de ondernemingsraad verder over hoeveel, en wie en de verbrekingsvergoeding.  Het is de bedoeling om tijdens het overleg na te gaan of het aantal ontslagen kan beperkt worden. Mooi opzet maar helaas was de praktijk anders : ik suggereerde dat er misschien collega's waren die 4/5 wilden werken en als er 5 zijn die dat willen is er dus 1 ontslag minder.  In  een bedrijf waar ook in het weekend gewerkt heeft, heeft deeltijds werk een veel kleinere impact op de continuïteit. Helaas bleek het zo niet te werken. Ik denk dat er meer over centen werd gepraat, ook belangrijk, dan over aantallen.  De procedure bepaalt ook dat pas als alles rond is, de namen bekendgemaakt worden van de medewerkers die ontslagen worden.  In mijn geval waren er zo 2 ontslagrondes in een periode van 8 maanden en duurde het telkens 4 maand vooraleer bekend was wie mocht blijven en wie niet.  Leuk is anders.  Zelf wist ik dat ik de tweede ronde niet zou overleven.  In zekere zin was dat een opluchting, maar na 25 jaar een nieuwe job zoeken was, op z'n zachtst uitgedrukt, wel een beetje een opgave.  Ik was toen ook al 46.  Het lukte wonderwel.  Nog voor ik werkloos werd, vond ik iets nieuws.  Ik had natuurlijk wel wat tijd,: de intentie tot ontslag was eind november en eind februari hadden we zekerheid.  De ontslagen gingen pas op 1 mei in (ironisch genoeg de dag van de arbeid).  Ik startte half juni in m'n nieuwe job, aan een merkelijk lager loon, maar toch, ik zag het wel zitten.  Helaas kwam ik daar met m'n beide voetjes op de grond.  Mijn nieuwe werkgever had veel minder vertrouwen in mijn verstandelijke capaciteiten dan de vorige en waar ik een grote mate van zelfstandigheid gewoon was, werd ik nu continu op de vingers gekeken en niet verondersteld verder te denken dan m'n neus lang was (mensen die me kennen weten dat ik een klein neusje heb - dus ..).  Maar goed, weer iets bijgeleerd en na 3 maanden op naar iets nieuws.  Op dat moment leek het me een goed idee om even afstand te nemen en een paar maand op mijn lauweren te rusten.  Niet één keer heeft de VDAB mij toen gecontacteerd,  misschien omdat ik toen nog geen uitkering kreeg omdat ik nog in vooropzeg was.  Ik heb mezelf die eerste job na mijn ontslag heel erg beklaagd.  Voor wie het zich niet meer herinnert : 2003 was een fantastische zomer en ik heb dus die hele zomer gewerkt, terwijl ik lekker aan het strand had kunnen liggen.  Maar "C'est la vie", of had ik dat al gezegd ?

The beginning

How did it al start ? Once upon a time....It sounds like the start of a fairytale and in a way it was.  Having obtained a bachelor degree in tourism (what's in a name ?), I found a temporary secretarial job in a Casino in December 1977.  A couple of months later in March 1978, the company I had worked for the previous summer as a trainee, contacted me and offered me a job. I didn' have to think about it.   It was a 'young' company.  The Belgian branch was founded 5 years earlier and all my colleagues were in their early twenties like myself.  My boss was only 31. At the time, it being my 2nd job only, I didn't really think about it, but I couldn't have found a better working environment for myself.  The sprit of the 60ties, 1968 being a very special year, definitely determined the atmosphere of my workplace.  I was not aware of it back then as I was only 11 years in 1968 and just a child.  Business was booming, everybody worked with a lot of enthusiasm, and the management was always looking for ways to improve things.  All the years that I worked there, the company kept expanding. The international contacts with customers all over Europe and our colleagues in the Netherlands and UK, that became friends over the years, made it a bit exotic to  work there.  It was only after the takeover 20 years later that I fully realised that the corporate culture is not only a determinating factor for the atmosphere in the work environment but also for the type of people working there. A company that allows its employees to use and further develop their talents and allows them to participate can only benefit from this.  When asked about the things that are important for me in a job, I always reply that obviously the job content is important but also the company culture. I have to feel that my working there has an impact.  I always get a lot of nods with this remark. But for me it is difficult to get a feeling of the company culture in a job interview. Noboby would say that the company they work for has poor communication internally aswell as externally, or isn't open to new ideas, doesn"t value input from its coworkers or doesn"t see flexibility of the organization as an asset . I know from experience that I could not thrive in a strict "stick to the rules and do as you're told and don't think about things that do not concern you" type of  organization.  It is also very important to have the right person in the right spot. But most reorganizations don"t take this obvouis statement into account. It was this type of major reorganization that forced me to find a new job after 25 years. To be honest, after the takeover in 1997 it was a different company anyway and already I felt out of place. So in 2003 I had to start a new career, a new "challenge", as people usually call it when they want to put it nicely.  And I admit, it sounds good.  Or doesn't it ?

Finally

Finally.  It was bound to happen sometime.  I have a lot of spare time for it now. I've no idea who will want to read this, but I've always wanted to write. I started thinking about writing a blog about 8 months ago. I had just lost my job at 54 and was wondering "What's next ? ".  "Nobobody will want me" I thought, "I'm much too old".  In the press they may say the prospects are good for the economy and the minister of employment is always saying things are getting better, but I'm no fool.  So I was expecting a long calvary of going to recruitment and temp agencies, being tested (psychologically and otherwise), and having in-depth conversations trying to bare my soul.
Being fired never is a good experience. Not even if your dismissal is the result of a reorganization and it doesn't matter how well you performed or how good you were at your job.  I know I am not the first person to get fired, nor will I be the last and so it seems trivial.   The first time I was fired, my dismissal was just 1 out of about 40 at the same time. The company I worked for merged with, or rather was swallowed by a much bigger company.  After the takeover the whole of my department had to go, and me and my dear colleagues, friends I had been working with for ages, all had to leave.  I myself had worked there for 25 years. We all received a nice amount of redundancy pay but still, it felt as if I had done something wrong, that I had somehow failed.  But, as they say : "C'est la vie", and I looked for and found a new job but I lost it again 3 months later.   I guess That"s how it 'll be this time round (finfing a job I mean, not losing it again), although my partner doesn't seem to mind that he's not woken by an alarm going off in the early morning. He thinks it's perfect to have me round the house for a change. I am not sure however, how long this will last, but untill I start to get on his nerves, at least someone is happy with my altered work status and it does give me the time to blog.  But maybe I shouldn't spend my time behind a keyboard and perhaps taking up jogging or swimming is a better option ?

Hoe het begon

Hoe begon dit eigenlijk ? Heel lang geleden....Het lijkt wel een sprookje en zo begon het ook.  Met een graduaat toerisme (what's in a name ?) op zak, kon ik eind 1977 eerst een paar maand aan de slag als secretariaatsmedewerker in een Casino.  Kort daarna, begin 1978, had het bedrijf waar ik in de zomer daarvoor stage liep een vacature.  Ik twijfelde niet.  Het was een jong bedrijf.  De vestiging in België was pas 5 jaar eerder opgericht en alle collega's waren jonge twintigers zoals ikzelf.  Mijn 'baas' was een jonge dertiger.  Op het moment zelf stond ik er niet bij stil dat ik met m'n gat in de boter gevallen was.  Ik was zelf amper 11 jaar in 1968, en dus nog een kind, maar de sfeer van '68 was zeker aanwezig in het bedrijf.  Er was een open sfeer, iedereen werkte met enthousiasme, het bedrijf was in volle groei en de contacten met collega's in Nederland en Groot-Brittannië zorgden naast de internationale klantencontacten voor een beetje een exotische sfeer.  Pas 20 jaar later, na een fusie, besefte ik dat een bedrijfscultuur niet alleen bepalend is voor de werkatmosfeer in een bedrijf maar ook voor de mensen die er werken.  Bij dit bedrijf werden de kwaliteiten die iemand had ten volle uitgespeeld.  Iedereen wist waar het bedrijf voor stond, en kreeg ook de ruimte en het vertrouwen om binnen de organisatie een persoonlijke inbreng te hebben.  Als ik nu tijdens een sollicitatiegesprek op de vraag wat voor mij belangrijk is in een job, antwoord dat naast de jobinhoud ook de bedrijfscultuur voor mij belangrijk is, wordt altijd instemmend geknikt.  Niets is echter zo moeilijk te bepalen.  Geen enkele personeelsverantwoordelijke zal zeggen dat er in zijn of haar bedrijf geen open sfeer is,  dat de commucatie stroef verloopt, of dat er weinig flexibiliteit is en een strikte hiërarchie.  Uit ervaring weet ik dat het voor een  bedrijf loont als je je medewerkers, en ik gebruik bewust niet het woord werknemers, laat meedenken en hen de ruimte geeft om hun talenten te ontwikkelen.  Het is gesneden brood  : "De juiste persoon op de juiste plaats", waar helaas vaak geen rekening mee gehouden wordt bij de vele reorganisties die dagelijks in de pers komen.  En het was ook zo'n reorganisatie die mij na 25 jaar weer op de arbeidsmarkt deed belanden.  Na een fusie in 1997 leverde het andere bedrijf de nieuwe directie en werd alles anders.  De afdeling waar ik verantwoordelijk voor was, werd opgedoekt en na een collectief ontslag in 2003, dat voor velen pijnlijk lang aansleepte met dank aan Renault, konden m'n collega's en ikzelf op zoek "naar een nieuwe uitdaging".  Het klinkt mooi, maar is het dat ook ?

Het is zover

Het is zover.  Ooit moest het er eens van komen.  Nu heb ik er de tijd voor.  Geen idee wie het zal interesseren om wat dan ook van mij te lezen, maar schrijven heb ik altijd  al willen doen.  Zo'n 8 maand terug was ik het al aan het overwegen.  Job kwijt en 54, wat nu ?  "Niemand die mij nog wil" dacht ik, "ik ben veel te oud".  Goed nieuws berichten van de VDAB en ministers van tewerkstelling ten spijt, verwachtte ik mij aan een lastig traject van interim bureaus, testjes allerlei, psychologische en andere, en diepgravende sollicitatiegesprekken om mijn ziel bloot te leggen.

Ontslagen worden, het is nooit leuk. Ook niet als je ontslag het gevolg is van een reorganisatie waarbij het niet uitmaakt hoe goed je je werk deed.  Ik weet het, ik ben niet de eerste en zal ook zeker niet de laatste zijn die ontslagen wordt.  De eerste keer (dat ik ontslagen werd, bedoel ik), was zo'n collectief ontslag.  Na een fusie werd de hele afdeling opgedoekt en mochten mijn lieve collega's en ikzelf vertrekken.  De meesten met heel wat jaren in het bedrijf op de teller, in mijn geval 25 jaar, en met een mooie verbrekingsvergoeding.  En toch had ik het gevoel dat ik iets fout gedaan had, niet goed genoeg was.  Maar, "C'est la vie", en ik zocht en vond een andere job.  En zo zal het nu ook wel weer gaan, hoop ik, al vindt mijn huisgenoot het niet zo erg dat de wekker hem 's ochtends niet meer uit zijn slaap haalt.  Hij vindt het namelijk prima dat ik thuis ben, al vraag ik mij wel af hoelang dat zal duren.  Maar tot die tijd is er toch één iemand gelukkig met mijn gewijzigde werksituatie en kan ik nu eindelijk ook eens bloggen.  Alhoewel, misschien zou ik beter wat gaan sporten ?