Wordt alles anders ?

Al 2 maand verder of moet ik zeggen amper 2 maand verder en er is al zoveel gebeurd.  Mijn nieuwe job valt heel erg mee.  Aanvankelijk had ik eigenlijk een beetje reserves.  Nog nooit heb ik een job gehad waar ik gewoon zelf mijn werk doe en er niemand is die tussendoor een beroep op mij doet.  Ik heb er geen probleem mee om met verschillende zaken tegelijk bezig te zijn.  Maar nu word ik maar af en toe onderbroken door een telefoontje of m'n baas die iets komt brengen of de postbode.  Het grootste deel van de tijd zit ik dus echt helemaal alleen m'n ding te doen.  Vroeger ging ik bij de ferry wel vaker in het weekend werken en dan genoot ik er eigenlijk van om eindelijk eens door te kunnen werken.  Ik schrok me dan telkens een bult als één van de hostesses vanuit de receptie dan al eens belde met een probleem aan de check-in.  Ik moet zeggen dat ik het na 2 maand toch wel leuk vind.  Ik moet alles een beetje zelf uitzoeken, ook iets dat mij wel ligt en mijn nieuwe werkgever vertrouwt daar ook wel op, wat ik wel fijn vind.  Ik werd er zelfs al op uitgestuurd om een vergadering bij de wonen en al gelijk de vergadering te notuleren.  Dat is allemaal goed verlopen en dus zie ik het wel zitten daar in de Polder.  Anders maar misschien ook wel beter.  Maar daarnaast is er ook heel wat gebeurd.  De laatste maanden ging het niet zo goed met mijn moeder.  Sinds ze in september gehospitaliseerd was, ging het niet zo goed meer : ze zag almaar slechter en de oogarts bevestigde dat dit niet kon verholpen worden. Dat maakte dat m'n moeder meer moeite had om TV te kijken en te lezen, zowat het enige wat zij nog kon doen als ze alleen was. Ze klaagde ook steeds vaker over het feit dat ze veel alleen was en op het laatst zei ze zelf dat het misschien tijd was om naar een rusthuis te gaan, iets wat tevoren voor haar echt geen optie was.  Ze at ook heel weinig, volgens haar omdat niets nog smaakte.  De huisarts maakte zich op een gegeven moment zorgen over haar algemene gezondheidstoestand en vond het nodig haar te laten opnemen in het ziekenhuis.  Maar op dat moment was er geen reden tot paniek want ons tripje naar Hull konden we gewoon laten doorgaan.  Toen we terugkwamen was haar toestand zo verslechterd dat ik ongerust werd en een paar dagen later overleed ze 's nachts.  Haar hart had het begeven, dan toch nog een beetje onverwacht, want de dag ervoor leek het weer wat beter met haar te gaan.  En zo werden we ineens geconfronteerd met hoe eindig alles is.  Ons reisje naar Hull had ons daar ook al aan herinnerd.   Onze dierbare vriendin, de echtgenote van een collega, was vorig jaar overleden na een strijd tegen kanker van een paar jaar, en het was voor het eerst dat we onze vriend weer terug zagen. Hij liet ons haar afscheidsbrief lezen en er waren dus ook wel een paar emotionele momenten, naast het blije weerzien met hem en nog een paar andere vroegere collega's. Het was heel leuk om herinneringen op te halen van de goeie ouwe tijd en we hebben er dan ook van genoten en beloofd dit keer geen 4 jaar te wachten om nog eens terug te gaan.  En dan, nog geen 2 weken geleden, kwam ons zesde kleinkind Emilia ter wereld.  Goed gezond en alles goed met moeder en kind.  Grootmoeder zijn is iets wat veel vreugde brengt.  Vorige week kon ik dat nog eens ten volle ervaren toen Ophelia een dagje bij ons was terwijl de papa bij de mama en Emilia in het ziekenhuis was.  Ze mogen dat kind ieder weekend naar mij brengen.  En verder.  Een drukke week gehad 2 weken geleden met de laatste repetities en de voorstelling van de Revue van de toneelkring waarbij ik souffleer en dat was een groot succes. Nu wordt het dus weer even rustiger en ga ik dus vanaf volgende week weer iets aan mijn conditie doen en m'n voornemen voor een grote reünie eens in daden omzetten. Daarnaast moet er natuurlijk ook heel veel geregeld worden na het overlijden van m'n mama.  Ons ouderlijk huis zullen we allicht verkopen en dus zullen we het ook nog moeten leegmaken.  Genoeg om niet in een zwart gat te vallen zou ik zo zeggen.